Weer thuis!
Door: Rob, Trees, Jeanne, Mara en Sem
25 Mei 2006 | Nederland, Nijmegen
En daar zit je dan, achter de PC van je buren, want onze computer bleek stuk en internetten gaat via de telefoonlijn, die we thuis af hebben laten sluiten voordat we weggingen. Met koude vingers typen(wat is het hier koud!!!). Buiten waait het hard, maar gelukkig regent het (nu even)niet.
Hoe maak je nu zo'n fantastisch verhaal als de onze af?
Vijf dagen thuis en dat is vet wennen. De terugreis vanuit Bangkok verliep vlekkeloos.
Op Schiphol werden we warm onthaald door Hans en Els, mijn ouders (van Rob) en Monique. We ervaren al even waarom naar huis gaan ook thuiskomen bij dierbaren betekent.
Een deel van onze bagage (fietsen) zou via luchtvracht op de luchthaven moeten staan, maar dat blijkt tegen te vallen. In het weekend wordt er niet overal gewerkt. We traceren de spullen, maar er is niemand aanwezig om het spul te overhandigen. Dan maar richting huis. Met z'n vijfen op de tweede bank in de bus van Hans en Els.
Na Thailand zit dat gewoon heel ruim. We zijn best moe. Het natte Hollandse landsschap trekt aan ons voorbij. Er is niets veranderd. Maar wij?
We staan nog wat ouderwets in de file (op zaterdag!!)en dan is daar NIJMEGEN. Thuis zijn er vele lieve vrienden. Met ladingen drop, gebak, bloemen, ontbijt en zelfs asperges. Slingers, lieve kaartjes en tekeningen. Wat voelen we ons RIJK!!!De warmte van hun aanwezigheid in welke vorm dan ook, maakt dat onze reis inderdaad hier niet stopt, maar onverkort doorgaat. Anders, maar net zo mooi en waardevol!
We zijn onwennig in ons eigen huis. In het begin kunnen we niets vinden. Waar lagen mijn sokken ook al weer? De kinderen slapen drie nachten tussen dozen. Wel als roosjes onder een dik dekbed. Sem vind het hier eigelijk direct weer prachtig. Al dat speelgoed! Zelfs de temperatuur deert hem niet zo lijkt het. "niek noi hot", een klein beetje warm in Thais/engels, zegt hij op onze vraag of hij het warm genoeg heeft. Jeanne en Mara vinden hun 'oude' favoriete kleren terug. Inmiddels veelal te klein geworden.
Toch is het een heerlijke ontdekkingstocht door eigen huis voor ze.
Het is nog schoolvakantie en het weerzien van vriendjes en vriendinnetjes gaat heel geleidelijk. Dat is ook voor Trees en mij het geval.
We zijn redelijk onbereikbaar. Geen telefoon en computer en geen auto. Toch zien we bekenden in de straat en spreken we familie, die via de tam-tam onze mobiele telefoonnummers achterhalen.
Langzaam voegen we weer in. Volgende week ook weer werken. Voor mij is dat vooral op zoek naar een nieuwe baan. Het oude werk 'past' niet meer. Ik wil graag nieuwe dingen gaan doen. Mensen coachen, begeleiden. Advies, supervisie. In zorg of hulpverlening, onderwijs of... Kortom, bij deze ben ik begonnen met mijn zoektocht. Tips en contacten zeer welkom!
Trees zal haar taken ook weer oppakken, de kinderen weer naar school.
Alles weer gewoon zoals het was. Of toch niet helemaal? Nee, wat wij met elkaar beleeft en meegemaakt hebben, met jullie mede via deze site hebben mogen delen, maakt dat we ons groots en bevoorrecht voelen. Trots en dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken.
Niet helemaal hetzelfde als voorheen dus. Het bijzondere van weggaan, even afstand nemen, is dat je terug kunt keren, verrijkt door nieuwe vriendschappen, mooie herinneringen, terugkeren naar bekende dierbaren en al het goede dat er al was.
Lieve mensen, nog eenmaal dank voor alle blijken van meereizen en meeleven.
Als we weer gaan, zijn jullie weer van harte welkom (rekeningnummer van het steunfonds volgt nog)
Nog even voor wie ons niet anders kan bereiken, ons mailadres: bijvoet-dehaan@hotmail.com
Veel liefs van Trees, Jeanne, Mara, Sem en Rob
Hoe maak je nu zo'n fantastisch verhaal als de onze af?
Vijf dagen thuis en dat is vet wennen. De terugreis vanuit Bangkok verliep vlekkeloos.
Op Schiphol werden we warm onthaald door Hans en Els, mijn ouders (van Rob) en Monique. We ervaren al even waarom naar huis gaan ook thuiskomen bij dierbaren betekent.
Een deel van onze bagage (fietsen) zou via luchtvracht op de luchthaven moeten staan, maar dat blijkt tegen te vallen. In het weekend wordt er niet overal gewerkt. We traceren de spullen, maar er is niemand aanwezig om het spul te overhandigen. Dan maar richting huis. Met z'n vijfen op de tweede bank in de bus van Hans en Els.
Na Thailand zit dat gewoon heel ruim. We zijn best moe. Het natte Hollandse landsschap trekt aan ons voorbij. Er is niets veranderd. Maar wij?
We staan nog wat ouderwets in de file (op zaterdag!!)en dan is daar NIJMEGEN. Thuis zijn er vele lieve vrienden. Met ladingen drop, gebak, bloemen, ontbijt en zelfs asperges. Slingers, lieve kaartjes en tekeningen. Wat voelen we ons RIJK!!!De warmte van hun aanwezigheid in welke vorm dan ook, maakt dat onze reis inderdaad hier niet stopt, maar onverkort doorgaat. Anders, maar net zo mooi en waardevol!
We zijn onwennig in ons eigen huis. In het begin kunnen we niets vinden. Waar lagen mijn sokken ook al weer? De kinderen slapen drie nachten tussen dozen. Wel als roosjes onder een dik dekbed. Sem vind het hier eigelijk direct weer prachtig. Al dat speelgoed! Zelfs de temperatuur deert hem niet zo lijkt het. "niek noi hot", een klein beetje warm in Thais/engels, zegt hij op onze vraag of hij het warm genoeg heeft. Jeanne en Mara vinden hun 'oude' favoriete kleren terug. Inmiddels veelal te klein geworden.
Toch is het een heerlijke ontdekkingstocht door eigen huis voor ze.
Het is nog schoolvakantie en het weerzien van vriendjes en vriendinnetjes gaat heel geleidelijk. Dat is ook voor Trees en mij het geval.
We zijn redelijk onbereikbaar. Geen telefoon en computer en geen auto. Toch zien we bekenden in de straat en spreken we familie, die via de tam-tam onze mobiele telefoonnummers achterhalen.
Langzaam voegen we weer in. Volgende week ook weer werken. Voor mij is dat vooral op zoek naar een nieuwe baan. Het oude werk 'past' niet meer. Ik wil graag nieuwe dingen gaan doen. Mensen coachen, begeleiden. Advies, supervisie. In zorg of hulpverlening, onderwijs of... Kortom, bij deze ben ik begonnen met mijn zoektocht. Tips en contacten zeer welkom!
Trees zal haar taken ook weer oppakken, de kinderen weer naar school.
Alles weer gewoon zoals het was. Of toch niet helemaal? Nee, wat wij met elkaar beleeft en meegemaakt hebben, met jullie mede via deze site hebben mogen delen, maakt dat we ons groots en bevoorrecht voelen. Trots en dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken.
Niet helemaal hetzelfde als voorheen dus. Het bijzondere van weggaan, even afstand nemen, is dat je terug kunt keren, verrijkt door nieuwe vriendschappen, mooie herinneringen, terugkeren naar bekende dierbaren en al het goede dat er al was.
Lieve mensen, nog eenmaal dank voor alle blijken van meereizen en meeleven.
Als we weer gaan, zijn jullie weer van harte welkom (rekeningnummer van het steunfonds volgt nog)
Nog even voor wie ons niet anders kan bereiken, ons mailadres: bijvoet-dehaan@hotmail.com
Veel liefs van Trees, Jeanne, Mara, Sem en Rob
-
25 Mei 2006 - 13:57
Marian:
Ontzettend jammer dat het voorbij is! In de eerste plaats voor jullie uiteraard, maar ook voor ons, de meelez(v)ers, is het spijtig afscheid te moeten nemen van het werelddeel dat jullie zoveel heeft geboden. Laat het dan maar vooral tijdelijk zijn!
Liefs, zus Marian. -
26 Mei 2006 - 10:05
Karin Hooijmans:
jammer voor jullie dat de reis voorbij is maar voor ons ook want het was iedere keer weer leuk om telezen en de foto's te bekijken. tot ziens karin -
08 Juni 2006 - 10:23
Rik:
Welkom Thuis allemaal!
Bedankt voor het mee mogen kijken, ik heb een beetje van jullie avontuur mee mogen beleven. Het was voor mij al geweldig om te zien, kan me voorstellen dat voor jullie de superlatieven tekort schieten. Het ga jullie goed, op naar het volgende avontuur! -
25 September 2006 - 09:58
Sylvia:
Hallo lot(uit-de-loterij)genoten! Wat leuk te lezen (en te zien op jullie foto's) dat er meer mensen uit Nijmegen tegelijkertijd als ons op een onvergetelijke reis waren. Tja, en nu weer thuis... Voor ons was het (helaas) allemaal zó weer gewend... kinderen weer naar school, het werkende leven... Ach, ook dat heeft wel weer wat (hoewel dat wel ff zoeken was)! En zelfs de klimaatwisseling in Nederland heeft zo zijn charmes... toch? (hmmm) Wij kijken dagelijks naar onze foto's om het fijne gevoel van de reis vast te houden. Dat is echt nodig, want dit fantastische gevoel willen we nóóit meer kwijt! Het smaakt naar meer! Ik zal later nog eens uitgebreid jullie verhalen doorlezen, wie weer halen we daar weer nieuwe ideeen uit :) Voor nu wens ik jullie verder nog veel succes met het-gewone-leven-hier-in-het-hollandse.
Enne bedenk: "The future belongs to those, who believe in the beauty of their dreams" :)
Groetjes en wie weet tot mails (via Yahoo-group?) -
25 September 2006 - 09:59
Sylvia:
PS Als je wilt weten wat wij gedaan hebben: zie www.emilesylviajaspermatthijs.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
